تأثیر تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد و محلول‏پاشی با نانو اکسید روی بر عملکرد و سرعت و دوره پر شدن دانه تریتیکاله

به منظور بررسی تأثیر نانو اکسید روی و تلقیح بذر با باکتری­های محرک رشد گیاه (pgpr) بر عملکرد و سرعت و طول دوره پر شدن دانه تریتیکاله، آزمایشی در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی، به صورت فاکتوریل، در قالب طرح پایه بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار، در سال 1392 اجرا گردید. تیمارها شامل محلول‏پاشی با نانـو اکسیـد روی در پنج سطـح (عدم محلول‏پاشـی به ­عنوان شاهد، 25/0، 5/0، 75/0 و 0/1 گرم در لیتر) و تلقییح بذر با pgpr در چهار سطح (عدم تلقیح بذر با باکتری به­ عنوان شاهد، تلقیح بذر با ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، آزوسپریلیوم لیپوفروم استرین  ofو سودوموناس پوتیدا استرین 9) بودند. مقایسه میانگین­ها نشان داد که بیشترین عملکرد، اجزای عملکرد و سرعت و طول دوره پر شدن دانه با کاربرد یک گرم در لیتر نانو اکسید روی×تلقیح بذر با ازتوباکتر و کمترین آن­ها در عدم تلقیح بذر با باکتری­های محرک رشد× عدم محلول‏پاشی با نانو اکسید روی به دست آمد. به نظر می­رسد که استفاده از کودهای بیولوژیک و ریزمغذی روی، روشی بسیار مناسب و ارزان برای افزایش عملکرد تریتیکاله است. از این رو، می­توان پیشنهاد کرد که به منظور افزایش عملکرد دانه و طول دوره پر شدن دانه، تلقیح بذر تریتیکاله با ازتوباکتر به همراه محلول‏پاشی یک گرم در لیتر نانو اکسید روی به کار برده شود.